دیروز، امروز، فردا...

دوباره نقطه سر خط...دوباره خودکار و دفتر نو، کیف و کفش نو، دوباره انشا با این موضوع " تابستان خود را چگونه گذراندید؟" دوباره شروع...

فرصت ها بازم گذشت...هر سال موقع امتحانا، تو خرداد و تیرکه می شه شروع می کنیم به برنامه ریزی واسه تابستون شاید هم یه جورایی با این خیال پردازی ها، شب امتحان خودمون رو تخدیر می کنیم؟!!

تا به خودت می ای شهریور شده و تو هیچی از تابستونت نفهمیدی، شاید هم این از اون اشتباه ما ناشی می شه که همیشه دنبال فرصت و وقت خالی و تابستونیم، شاید ازاین به بعد می بایستی واسه امروزمون برنامه بریزیم ونه برای فردا...

زندگی مون چقدر خاکستری شده، تابستون که می اد انتظار زمستون رو می کشیم، زمستون می اد و منتظر تابستون میشینیم . وقتی بچه ایم دوست داریم بزرگ شیم، بزرگ میشیم حسرت بچگی هامون رو می خوریم، بزرگ تر میشیم ورد زبونمون میشه " ای جوونی کجایی که یادت به خیر...."

مسخرست... دبستان میریم، ارزومون دبیرستانه، دبیرستان میریم، ته هدفمون میشه دانشگاه، وقتی به دانشگاه میرسیم تازه می فهمیم که اول راهیم...

عاشق میشیم، تمام ارزومون میشه اون، بدستش می اریم، حالا دلمون خونه می خواد، بعدشم ماشین و این داستان ادامه دارد....

آرزو ها تمومی نداره ... خواب ، خواب می اره ... آرزو، آرزو می اره!! ما یا در گذشته به سر می بریم یا در اینده، ما حال رو فراموش کردیم. ما به این جمله ایمان نداریم که زندگی اکنونه همین حالا، ما همش تلاش می کنیم، خودمون رو به آب و آتیش می زنیم، ما اون کاری رو که باید انجام بدیمو معطل کارایی میکنیم که هنوز وقتش نرسیده....

اره تابستون هم سوخت...بپا روزای باقیمونده رو دست ندیم...